De vraag: Wat is tot nu toe bekend over de CO₂-rapportageplicht in Nederland?
CO₂-rapportageplicht
Op dit moment hebben sommige bedrijven in Nederland een CO₂-rapportageplicht. Of ze hieraan moeten voldoen is afhankelijk van de omvang, sector en het energieverbruik. De rapportageplicht kan voortkomen uit vijf bronnen van wet- en regelgeving:
- EU-CSRD richtlijn
- Informatieplicht door Omgevingswet
- Emissie Trading System
- Verwachte EU regelgeving
- Klanten en aanbestedingen
1) EU-CSRD richtlijn (Corporate Sustainability Reporting Directive)
Per 2024 geldt de CSRD-richtlijn. Hiermee zijn rapportageverplichtingen geïntroduceerd voor grote bedrijven op het gebied van duurzaamheid, inclusief CO₂-uitstoot. Dit wordt gefaseerd uitgerold:
- 2024: Voor bedrijven die al onder de NFRD (Non-Financial Reporting Directive) vallen.
- 2025: Voor grote bedrijven. Er is sprake van een groot bedrijf wanneer wordt voldaan aan 2 van de 3 criteria: meer dan 250 werknemers, meer dan €40 miljoen omzet en meer dan €20 miljoen balanstotaal.
- 2026: Voor beursgenoteerde MKB’s. Deze bedrijven moeten hun CO₂-uitstoot (Scope 1, 2 en in sommige gevallen Scope) rapporteren volgens de Europese standaarden (ESRS).
2) Informatieplicht door Omgevingswet
Bedrijven met een energieverbruik van meer dan 50.000 kWh elektriciteit of 25.000 m³ aardgas per jaar hebben een informatieplicht. Dit betekent dat ze energiebesparende maatregelen moeten rapporteren, maar ook vaak inzicht moeten geven in hun CO₂-uitstoot als onderdeel van hun energiegebruik.
3) Emissions Trading System
Voor grote energie-intensieve bedrijven geldt het Europese Emissiehandelssysteem (ETS). Deze bedrijven moeten jaarlijks hun CO₂-uitstoot rapporteren en rechten kopen voor hun emissies. Dit geldt bijvoorbeeld voor grote industrieën, energiecentrales en luchtvaartmaatschappijen.
Dit systeem geldt doorgaans niet voor textielverzorgers, tenzij ze uitzonderlijk grote industriële processen waardoor ze een directe uitstoot van CO₂ boven de drempel van 25.000 ton per jaar veroorzaken.
4) Verwachte EU regelgeving
Hoewel er nog geen algemene CO₂-rapportageplicht voor alle bedrijven is, werken Nederland en de EU aan verdere regelgeving om dit breder verplicht te stellen, ook voor kleinere bedrijven. De nadruk ligt op het voldoen aan CO₂-reductiedoelstellingen (-55% in 2030 ten opzichte van 1990). Sommige sectoren, zoals de bouw, moeten al verplicht CO₂-prestatieladders hanteren.
5) Klanten en aanbestedingen
Ondanks dat kleinere bedrijven niet altijd wettelijk verplicht zijn om CO₂ te rapporteren, kunnen (potentiële) klanten hier zelf om vragen. Bijvoorbeeld in het eisenstellend document van een aanbesteding.
Steeds meer (grote) bedrijven en instellingen (bijvoorbeeld zorginstellingen of hotels) zullen naar verwachting gaan vragen om CO₂-transparantie in de keten. Textielverzorgers die textiel beheren voor deze sectoren zullen naar verwachting steeds vaker worden gevraagd hun CO₂-uitstoot te meten en te verminderen, inclusief een splitsing per scope:
- Scope 1 (directe emissies): directe CO₂-uitstoot, veroorzaakt door eigen bronnen binnen de organisatie.
- Scope 2 (indirecte emissies): indirecte uitstoot van CO₂ door opwekking van zelf gekochte en verbruikte elektriciteit of warmte
- Scope 3 (indirecte ketenemissies): indirecte uitstoot van CO₂, veroorzaakt door bedrijfsactiviteiten van een andere organisatie.
- Gebruik van de CO₂-Prestatieladder: Hoewel niet verplicht, kan het gebruik hiervan helpen om te voldoen aan klant- of aanbestedingsvereisten.
Conclusie
Voor textielverzorgers is de CO₂-rapportageplicht niet direct vergelijkbaar met grote industrieën en op dit moment in veel gevallen niet wettelijk verplicht. De verwachting is echter dat dit slechts tijdelijk is. Ook zullen zaken zoals de CO₂-reductiedoelstellingen (-55% in 2030) en vragen van de klant extra druk kunnen gaan leggen op het goed in beeld hebben van de CO₂-uitstoot. Een voorloper zijn in het actief proberen te reduceren hiervan kan daarnaast een enorm positieve impuls geven aan het imago van de textielverzorgingsbranche. ■
